قصه گویی:

قصه گویی  پیشینه ای به تاریخ پیدایش انسان دارد. علاقه به قصه و شنیدن خاطره ها و ماجراها را آفریننده دانا در نهاد انسان ها نهاده است. به همین دلیل همواره، یکی از عمده ترین و رایج ترین راه های انتقال تجربه و سرگرمی، قصه گویی و گوش سپردن به قصه ها بوده است. هنر قصه گویی در زمان تغییر شکل یافته و موازی با گسترش رسانه های گروهی از یک سو، و دست آوردهای روان شناسی یادگیری از سوی دیگر، جامه های نوپوشیده، تا هم چنان بماند و توان رقابت خود را از دست ندهد، با این که در بعضی از جوامع پیشرفته امروز، قصه گویی به عنوان یک هنر پر طرفدار یک شیوه ی آزمایشی توانمند و یک سرگرمی پر جاذبه مطرح است. در کشور ما توجه چندانی به قصه گویی نمی شود. خانواده و بزرگترها، فرصت های طلایی و مهربانی آفرین قصه گویی را به جعبه های جادویی سپرده اند تا گرفتار خویش باشند. آموزش و پرورش ما نیز در گریز از سنت ها و پرهیز از بهره گیری از نوآوری، از آن چه در گذشته به عنوان قصه گویی داشته ایم، بریده و به دست آوردی که دنیای امروز از قصه گویی دارد، نرسیده است.

چرتکه:

چرتکه وسیله ای است که در کشور چین باستان از سالهای دور مورد استفاده قرار می گرفته است. اما بعدها در سال ۱۹۳۰ این چرتکه به کشور ژاپن و کره معرفی گردید که ژاپنی ها با ابداع و اصلاح چرتکه چینی، چرتکه ای با سیستم ۴-۱ ابداع کردند که به نام soroban شناخته شد که از ۴ مهره در پایین محور و ۱ مهره در بالای محور استفاده می شد که در موسسه کودکان هوشمند از این چرتکه استفاده می شود.

چهار عمل اصلی جمع، تفریق، ضرب، تقسیم به صورت ذهنی و توسط مغز و بدون استفاده از هرگونه کاغذ، قلم و ماشین حساب.

فن بیان :

ابتدا به تعریف فن بیان می پردازیم، فن بیان در حقیقت همان توان سخن‌گفتن است. زمانی که صحبت از فن بیان به میان می‌آید، جدا از این که شما چه کسی هستید؟ چه کاری دارید؟ با چه کسی صحبت می‌کنید و…. فقط کافیست که از زبان خود استفاده کنید، شما نیاز به فن بیان دارید.

اگر می‌خواهید با دوستان خود ارتباط خوبی برقرار کنید، روابط عمومی خوبی داشته باشید، منظور خود را به خوبی به مخاطبانتان منتقل کنید و همچنین کاری کنید که بقیه از همنشینی و صحبت با شما لذت ببرند باید « فن بیان » خوبی داشته‌ باشید.